اثرات دوزهای مختلف منگنز بر مسمومیت ناشی از سرب در کلیه موش های نر بالغ

سابقه و هدف: سرب از جمله فلزات سنگینی است که اثرات مخربی بر سیستم های بدن دارد. با توجه به این که مطالعات محدودی درباره اثر آنتی اکسیدان ها در برابر آسیب کلیوی با سرب وجود دارد، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دوزهای مختلف منگنز بر پارامترهای بیوشیمیایی و هیستوپاتولوژی کلیه موش های در معرض سرب بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 48 سر موش نر بالغ نژاد بالب سی به طور تصادفی به شش گروه تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ تزریقی دریافت نکرد. گروه دوم mg/kg 60 استات سرب (13) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. به گروه های سوم تا ششم علاوه بر mg/kg 60 سرب به صورت داخل صفاقی به ترتیب دوزهای mg/kg 5/2-5-10-20 منگنز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. پس از 14 روز، از کلیه موش ها لام بافتی تهیه و با تکنیک استریولوژیک، حجم کلیه و گلومرول ها به دست آمد. به علاوه اوره و کراتینین سرم خون اندازه گیری شد. یافته ها: بررسی بافت کلیه گروه سرب، کلاپس و اسکلروز گلومرول ها و نیز نکروز واکوئلیزاسیون توبول ها را نشان داد. در گروه تحت درمان با دوز 5/2 میلی گرم منگنز آسیب بافتی کاهش یافته بود. حجم کلیه در گروه هایی که دوز 5/2 و 5 میلی گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب افزایش معنی داری داشت (05/0p<). تعداد گلومرول های کلیوی در گروه هایی که دوز 5، 10 و 20 میلی گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب افزایش معنی داری داشت (05/0p<). سطح اوره در کلیه گروه های تحت درمان با منگنز (000/0=p) و سطح کراتینین در گروهی که دوز 5/2 میلی گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب کاهش معنی داری داشت (01/0=p). نتیجه گیری: درمان با دوزهای mg/kg 5/2 و mg/kg 5 منگنز پس از تزریق استات سرب به مدت 14 روز باعث بهبود علائم هیستوپاتولوژیکی و بیوشیمیایی کلیه در موش ها می شود